IceSave

Það var sannarlega hjákátlegt að fylgjast með upphafi þingfundar í morgun.  Fundur var settur á alþingi og fundi var frestað á alþingi, þessi rulla endurtók sig á hálftíma fresti fram eftir degi og því ljóst að eitthvað mikið var að gerast í alþingishúsinu, daginn sem boðuð hafði verið atkvæðagreiðsla um Icesave. 

En þegar svo loksins raunverulegur fundur var settur varð fundurinn ekki bara hjákátlegur heldur hreint út sagt sorglegur.  Þingmenn komu upp hver á fætur öðrum og óskuðu eftir því að umræðu væri frestað þar sem enn voru að berast gögn um málið og ekki hafði fengist tími til að fara yfir þessi gögn.  Í stað þess að fresta fundi aftur til að gefa þingmönnum tækifæri á að vinna vinnuna sína, þá fór fram málfundaræfing þar sem löngum tímum vær eytt í umræður um fundarstjórn forseta þar sem minnihluti óskaði eftir frestun til að fara yfir ný gögn í málinu en því var ekki svarað af forseta.  Þingmenn virtust ekki hafa allir sömu gögn undir höndum og bara alls ekki allir staddir í sama kaflanum og sumir kannski bara í einhverri allt annarri bók.

Undir kvöld þegar svo höfðu náðst samningar um að ganga til atkvæða gat ég ekki setið heima lengur og lagði af stað niðrí miðbæ.  Ég hugsaði með mér að ég yrði bara að sjá það með eiginaugum að þingmenn segðu já við þessu frumvarpi.  En nei á pallana komst ég ekki þar sem hurðin var bara lok lok og læs.

En þvílík vonbrigði að svona skyldi fara að 33 þingmenn skulu hafa greitt frumvarpinu atkvæði sitt.  Sérstaklega finnst mér þó furðulegt að þeir þingmenn sem tala fyrir lýðræði, beinu lýðræði og hafa oftar en einnusinni lagt til að mál fari í þjóðaratkvæði skulu svo hafa hafnað breytingatillögu þess efnis í kvöld.  Skiptir sannfæring þá engu en hvort þingmaðurinn sé í stjórn eða stjórnarandstöðu öllu.